Ún de los principios recoyíos na Declaración de los Derechos Humanos ye’l de llibertá relixosa, principiu al que s’acueyen les grandes relixones institucionalizaes pa defender los sos porgüeyos y exercer el proselitismu de les sos respectives creyencies, pero que nun amuesen la mesma sensibilidá cuando se trata de defender el conxuntu de los derechos humanos que, pola so naturaleza, formen una unidá indivisible qu’inclúi la llibertá de camudar de creyencia o la d’espresase críticos énte elles.

Les grandes relixones que se dicen posesores d’Escritures revelaes pola divinidá pórtense de manera totalitaria y dixebradora. Camienten que la so visión relixosa de la sociedá nun ye sólo definitiva y determinante pa los sos correlixonarios sinón pa tola humanidá. D’ehí les altes dosis de fanatismu que lleva a los menos escrupulosos a emplegar la estorsión y la violencia, inclusive’l crime, por que nun se critique la so verdá.

“El cuelmu de la intolerancia –y la intolerancia ye un xeitu de violencia– ye creyer que la nuesa relixón ye cimera a les demás y que puedo sentime xustificáu al pruyir qu’otros se pasen a la mio fe” (Gandhi). Una sociedá civilizada y un estáu verdaderamente democráticu garanticen toles llibertaes que s’inclúin na Declaración Universal de los Derechos Humanos refugando que los sistemes totalitarios políticos, culturales y relixosos teocráticos s’asitien na sociedá.