Asturies esborónase adulces y estes rengleres son un probe exemplu d’ello. L’estau llaceriosu del nuesu padrimoniu ye abondo bayurosu, por disgracia, pero prestaríame, güei, llamar l’atención de dos casos venceyaos col padrimoniu heráldicu. 

Trátase de dos escudos que tan a puntu francese na más cayer de la muria onde tan. Ún ye l’escudu de los Vizcaia, nel pueblu de A Valía (Santalla d’Ozcos). Nun ye raru atopar esti apellíu nesta fastera del occidente asturianu si tenemos en cuenta que nel sieglu XVI dellos carpinteros y ferreros vascos asentáronse nestes tierres pa construyir mazos y ferreríes hidráuliques. La paré de la casa onde s’atopa yá ta combada y tien un bon resquiebru. L’Alministración o l’Ayuntamientu colocaren una cinta de plásticu de les que pon la policía municipal pa que la xente nun s’acerque a la ruina qu’amenaza con cayer. Si asina ye, l’escudu llabráu estrozarase. ¿Ye tan abegosu llegar a un alcuerdu colos dueños de la ruina pa rescatalu enantes que caiga? Bien ye verdá que «burra de toos cuémenla los llobos» y munches veces, al ser varios heriedos, naide se pon d’alcuerdu, pero son casos urxentes onde l’Alministración pertinente, bien podía mediar. 

L’otru casu tamién ye nel occidente d’Asturies. Trátase del escudu del apellíu Chacón, fecháu en 1661, en Casa Baladras, nel pueblu de Villarmeirín, nel conceyu d’Ibias, llabráu nuna llábana de pizarra y en perfecho estau de conservación, pero la casa, como nel casu anterior, va esboronase. L’horru, decoráu con un tetrasquel yá ta abangáu y fendió una parte. La situación ye la mesma que l’exemplu anterior. Toi ciertu que quien tea lleendo esto podría poner munchos exemplos más. Quiciás seya pocu, pero prestaríame qu’estes rengleres sirvieren de denuncia pa esti y otros munchos temes, pa bregar dalguna forma escontra’l desaniciu d’esti país.